Κύριο και κοινό χαρακτηριστικό του χειμώνα οπουδήποτε στον κόσμο είναι το κρύο και η θέρμανση που πρέπει να έχει ένα σπίτι και για το κόστος της οποίας ακούγονται πολλά και θλιβερά που υποχρεώνουν τα θύματα της κρίσης να ζουν μέσα σε παγωμένα δωμάτια γιατί οι περικοπές σε αμοιβές και η ανεργία δεν αφήνει περιθώρια για αυτή την πολυτέλεια.
Στα μέρη που πήγα μπορεί η παγωνιά να ήταν πιο βαριά από την Αθήνα, αλλά κανένας χώρος που επισκέφθηκα δεν ήταν κρύος και παντού υπήρχαν αναμμένα μεγάλα τζάκια και σόμπες όλων των ειδών. Τόσο μεγάλα τζάκια δεν είχα δει πουθενά μέχρι σήμερα και μάλιστα έκανα συγκρίσεις με τα μικρά που έχουμε στη Ρούμελη και παρατηρήσεις για τις ποσότητες ξύλων που τα τροφοδοτούσαν καθώς μου φαίνονταν ως σπατάλη και υπερβολή.
Εκεί είδα πως τα κουβαλούσαν κυριολεκτικά με το καρότσι για να χορταίνει το μεγάλο τζάκι και έτσι σε όλο το σπίτι απλώνονταν μια αληθινή ζεστασιά, δώρο στους ανθρώπους των μεγάλων δασών που είναι γεμάτος εκεί ο τόπος και γλυκό αντίδωρο φαντάζομαι για την διαρκή παρουσία τους στα ξεχασμένα χωριά των συνόρων της Ελλάδας με την Αλβανία.
Εν κατακλείδι, πουθενά εκεί πάνω δεν κρυώνουν οι άνθρωποι γιατί όλοι φροντίζουν να έχουν αρκετά ξύλα τα οποία ασφαλώς και αγοράζουν αλλά η τιμή τους δεν έχει καμιά σχέση με όσα ευρώ κάνει ένα τεπόζιτο πετρέλαιο χώρια δε που η κατανάλωσή τους δεν υπόκειται σε κανέναν περιορισμό από την τρόϊκα των κατακτητών ή τις βουλήσεις του Βενιζέλου και των μηχανισμών του υπουργείου οικονομικών και της Εφορίας…
Σημείωση: Η φωτογραφία με το καρότσι από το ωραίο χωριό Βασιλειάδα κοντά στη λίμνη της Καστοριάς που το περπάτησα και το γνώρισα σκεπασμένο από τα χιόνια και για το οποίο θα ακολουθήσουν και άλλες δημοσιεύσεις για όσα είδα εκεί.
