Μετάθεση ενός υπάλληλου. Πράγμα φυσικό, συνηθισμένο και αναπόφευκτο για όσους έχουν την τύχη (ή την ατυχία) να υπηρετούν στο Δημόσιο.
Ποιος όμως θα το ‘λεγε πως μπορούσε μια απλή μετάθεση να μετατραπεί - περίπου - σε Ανατολικό ζήτημα; Τρέχουν οι βουλευτές ν’ ανακαλέσουν την απόφαση του Υπηρεσιακού Συμβουλίου, σα να πρόκειται ν’ αποφευχθεί τεκτονικός σεισμός στην περιοχή τους. Τρέχουν οι γνωστοί, οι φίλοι, οι κομματάρχες και μια σειρά άλλοι υπεύθυνοι, ανεύθυνοι, χθεσινοί χουντικοί, σημερινοί δημοκράτες και δε συμμαζεύεται.
Ομολογώ πως με τέτοιες κινητοποιήσεις θα μπορούσαμε να επιλύσουμε πολλά από τα ζητήματα της περιοχής. Τι ευαισθησία, Θεέ μου. Τι αλτρουισμός με βάση κάποιους υποτιθέμενους ψήφους…
Το θέμα δεν είναι τοπικό, δικό μας. Έχει πάρει πανελλήνια έκταση, σαν τις πυρκαγιές του καλοκαιριού που, όσο να σβήσει η μία ανάβει η άλλη. Μου μιλούσαν τις προάλλες για κάποιες προαγωγές υπαλλήλων Β’ κατηγορίας. Ομηρικές μάχες για την κάλυψη μιας θέσης. Και τελικά οι υπεύθυνοι υπάλληλοι, οι διευθυντές Διοικητικού, οι Γενικοί και οι Υπουργοί μετατρέπονται σε πρόσωπα τραγωδίας. Ποιόν να προτιμήσουν; Αυτόν που έχει τα προσόντα ή αυτόν που πιέζει μέσω τρίτων; Και θυμούνται τα παλιό χαριτωμένο σουξέ της παλιάς καλής εποχής:
«Μα θαρρώ πως θα τα μπλέξω
με την Κική με την Κοκώ
ποια να διαλέξω…
Την Κική την αγαπώ
Μα μ’ αρέσει κι η Κοκώ….»
Βέβαια υπάρχει ο Νόμος 22 του 1975. Ναι! Ναι! Του 1975 που ψηφίστηκε ομόφωνα από τη Βουλή των Ελλήνων. «Δημόσιοι Υπάλληλοι χρησιμοποιούντες πλάγια μέσα παραπέμπονται εις το Πειθαρχικόν Συμβούλιον προς απόλυσιν…». Δεν ξέρω αν οι βουλευτές είναι πλάγια μέσα. Μάλλον… ευθέα. Ωστόσο παρά τον κατακλυσμό των πάσης φύσεως πλαγίων μέσων δεν είδαμε ακόμα καμιά παραπομπή σε πειθαρχικό Συμβούλιο… και της ρουσφετολογίας το ανάγνωσμα συνεχίζεται.
Τι θα γίνουμε λοιπόν μ’ αυτήν την αρρώστια της Διοικήσεως που παίρνει χαρακτήρα επιδημίας; Απευθύνεται ο απλός και απλοϊκός πολίτης στον Πρωθυπουργό, ζητώντας να δοθεί εντολή αποφυγής παρεμβολών στις Υπηρεσίες. Πρώτα- πρώτα για την ομαλή λειτουργία τους. Ο υπάλληλος που δε διαθέτει κάποιο μέσο πρέπει ν’ αδικείτε και να παραγκωνίζεται; Κι ο πολίτης ακόμα που δε βρίσκει το δίκιο του ή ταλαιπωρείται, πρέπει ν’ απελπισθεί ξέροντας πως αν καταγγείλει υπάλληλο που διαθέτει «μπάρμπα στην Κορώνη», δεν πρόκειται να πάθει τίποτα αφού και ένοχος να’ ναι θ’ απαλλαγεί;
Όπως είπα τα κρούσματα δεν τα τοποθετώ σε στενά πλαίσια ενός τόπου ή μιας Υπηρεσίας. Όμως αν δεν σταματήσουν, αν δεν περιοριστούν θα ‘ρθει μέρα που θα χάνει ο σκύλος τον αφέντη του. Είπαμε αμάν ν’ απαλλαγούμε από τον «εναγκαλισμό» των δικακτόρων, δεν είναι ανάγκη να ευχόμαστε και την απαλλαγή μας από τη σκιά των εκλεκτών. Γιατί όλα τα πράγματα έχουν ένα όριο. Κι ο λαός που πολέμησε τις διακρίσεις και τις προνομιακές μεταχειρίσεις δε μπορεί, δεν είναι δυνατό ν’ ανέχεται επ’ άπειρον τα μπιλιέτα και τα μικροπολιτικά ρουσφέτια.
Παλιότερα οι Δεληγιαννικοί υπάλληλοι έλεγαν: «όσο είναι ο Θοδωρής απάνω δεν έχουμε ανάγκη ακόμα κι αν διαλύσουμε το κουβέρνο». Τώρα όλοι γινόμαστε χαμαιλέοντες και μετατρεπόμαστε εύκολα σε… δεληγιαννικούς. Ας προσέξουμε λοιπόν οι Δεληγιάννηδες της κάθε περιοχής και ας λυπηθούν το καημένο το κουβέρνο. Αυτό γνοιάζεται για όλους μας. Αυτό μας πληρώνει και σ’ αυτό χρωστάμε πολλά. Ας το λυπηθούμε αν δε μπορεί να το αγαπήσουμε….
