Ήταν τότε πολλοί οι κάτοικοι στην Ευρυτανία και πολλοί οι γιδοτρόφοι. Η γίδα και η προβατίνα (πρατίνα κατά την ντόπια διάλεκτο) αποτελούσαν την τροφό για τους μικρούς και τους μεγάλους. Αυτές ήταν το ζωντανό γαλατάδικο στο κάθε χωριό ,στην κάθε γειτονιά, στο κάθε σπίτι.. Σχεδόν όλα τα Ευρυτανικά νοικοκυριά είχαν λίγα ή πολλά ζώα. Ακόμη και στην πρωτεύουσα του Νομού, το Καρπενήσι, στη δεκαετία του 1960 υπήρχαν τα «χωριανά» ,όπως τα αποκαλούσαν γίδια. Με τόσα πολλά ζώα οι περασμένες γενεές, χωρίς να γνωρίζουν την έννοια της αειφορίας μας κληροδότησαν τα πανέμορφα δάση του τόπου μας. Ένα πράσινο θησαυρό που αποτελεί κάτω από ορισμένες συνθήκες πλούτο όχι μόνο ως τουριστικό εργαλείο, αλλά ακόμη και ως βιομηχανικό υλικό. Στη σημερινή κρίση που βρίσκεται η χώρα μας και στην επέλαση του χειμώνα, το δάσος κινδυνεύει. Κινδυνεύει όχι μόνο το καλοκαίρι από τις πυρκαγιές, αλλά και τον χειμώνα. Γίνεται ξύλο ως εναλλακτικό καύσιμο με την ακρίβεια στο πετρέλαιο όχι μόνο για να ζεστάνει τον Ευρυτάνα, αλλά και τον κάτοικο γειτονικών ή μη περιοχών. Είναι αξιοσημείωτο ότι αμέσως μετά την απελευθέρωση από τους Τούρκους που ορίστηκαν τα πρώτα σύνορα του ελληνικού κράτους πάρθηκαν μέτρα από την τότε Πολιτεία για την προστασία του δάσους. Πολλά από αυτά, με επουσιώδεις παραλλαγές ακόμη ισχύουν. Λόγω εποχής και της συγκυρίας παραθέτω ολόκληρο το έγγραφο με τις παρατηρήσεις, όπως βρίσκεται στα Γενικά Αρχεία του Κράτους και αφορά τους υλοτόμους. Βλέπει ο αναγνώστης σήμερα, πόσο πρακτικά οι προγονοί μας, βοήθησαν στην αειφορία, και μας κληρονόμησαν το Δάσος. Είναι άξιο θαυμασμού.
