Γράφει ο Χρυσόστομος Σεκούνδος
Σ’ αυτή την κρίσιμη και άθλια κατάσταση στην οποία έχει περιέλθει η χώρα μας διατυπώνεται η άποψη ότι φταίνε οι άλλοι, γενικώς και αορίστως οι άλλοι ή πιο συγκεκριμένα οι Ευρωπαίοι.
Γεννάται όμως το ερώτημα: Μήπως φταίμε όμως εμείς οι ίδιοι;
Η απάντηση είναι: Και βεβαίως φταίμε εμείς. Φταίμε εμείς με την ηθική παρακμή μας, τον λαϊκισμό, την ισοπέδωση των αξιών, την βιοθεωρία του μηδενισμού και την ελαφρότητας, την απανθρωπιά μας.
Και πιο συγκεκριμένα πώς να μην φταίμε όταν: Δεν καλλιεργούμε τον ορθόδοξο χριστιανικό και ελληνικό πολιτισμό. Όταν δεν θέλουμε την πατριδογνωσία, την γεωγραφία και προπαντός την ορθή ιστορία. Όταν κακοποιούμε την ελληνική γλώσσα και παρατηρείται σήμερα μια φοβερή λεξιπενία. Όταν δεν τιμούμε δεόντως τους εθνικούς ευεργέτες μας. Όταν η παραπληροφόρηση του λαού γίνεται σε καθημερινή βάση. Όταν παρουσιάζουμε σε video στο νέο Μουσείο της Ακρόπολης ότι οι χριστιανοί κληρικοί και μοναχοί σπάσανε τον Παρθενώνα. Όταν σε μεμονωμένες ευτυχώς περιπτώσεις κατεβάζουμε τις εικόνες από σχολικές αίθουσες και δημόσια γραφεία και γινόμαστε θεομάχοι. Όταν διώξαμε τον ιερέα πνευματικό από τα σχολεία. Όταν οι μαθητές εξακολουθούν να σκίζουν τα βιβλία τους στο τέλος της σχολικής χρονιάς και δεν ακούγεται τίποτα γι’ αυτό το όλως απαράδεκτο φαινόμενο. Όταν κάνουμε κηδείες δημοσία δαπάνη μόνο σε ηθοποιούς και τραγουδιστές. Όταν δεν έχουμε ένα ωραίο Εθνικό Κήπο και όταν τα κυριότερα κτίρια του κέντρου τη πρωτεύουσας, Βιβλιοθήκη, Πανεπιστήμιο, Ακαδημία είναι συνεχώς λερωμένα με κάθε είδους ασχήμιες. Όταν θεωρείται ψυχαγωγία η κραιπάλη, το σπάσιμο των πιάτων, το μεθύσι και ο χορός πάνω στα τραπέζια. Όταν αναρτώνται «πανώ» αιτημάτων στο βράχο της Ακρόπολης και στον Άγνωστο Στρατιώτη. Όταν συνεχίζεται το απαράδεκτο φαινόμενο βίας και βαρβαρότητας στα ποδοσφαιρικά παιγνίδια μ’ όλες τις συνέπειες σε ανθρώπους και πράγματα. Όταν βυζαντινοί και μεταβυζαντινοί μας ναοί παραμένουν κλειδωμένοι, μη προσβάσιμοι. Όταν εκφωνητές και παρουσιαστές τηλεοπτικών και ραδιοφωνικών ειδήσεων και εκπομπών χρησιμοποιούν χαμηλού επιπέδου γλώσσα, και ομιλούν χωρίς να έχουν τις απαιτούμενες γνώσεις συντακτικού και γραμματικής.
Θα μπορούσε κανείς να συνεχίσει αυτά τα «όταν»… που δυστυχώς είναι πολλά – τα οποία δείχνουν την «κατάντια μας».
Τι θα γίνει όμως; Έτσι θα προχωρούμε; Πότε θα φτιάξουμε μια πατρίδα δίκαιη, εύρωστη, ευημερούσα, πολιτισμένη με την αληθή έννοια του όρου, χώρα με σεβασμό σε αξίες, αρχές, ιδανικά; Πότε θα ξαναρχίσουμε να γράφουμε λαμπρές σελίδες ιστορίας του Γένους μας;
Η ελπίδα φαίνεται να είναι στη νέα γενιά. Ωστόσο κι αυτή, ποιος θα την διδάξει; Να γνωρίζουμε όλοι μας, έχουμε μερίδιο ευθύνης.
Από το αρχείο
του Σ.Μ.Καρ/σιου
Σ’ αυτή την κρίσιμη και άθλια κατάσταση στην οποία έχει περιέλθει η χώρα μας διατυπώνεται η άποψη ότι φταίνε οι άλλοι, γενικώς και αορίστως οι άλλοι ή πιο συγκεκριμένα οι Ευρωπαίοι.
Γεννάται όμως το ερώτημα: Μήπως φταίμε όμως εμείς οι ίδιοι;
Η απάντηση είναι: Και βεβαίως φταίμε εμείς. Φταίμε εμείς με την ηθική παρακμή μας, τον λαϊκισμό, την ισοπέδωση των αξιών, την βιοθεωρία του μηδενισμού και την ελαφρότητας, την απανθρωπιά μας.
Και πιο συγκεκριμένα πώς να μην φταίμε όταν: Δεν καλλιεργούμε τον ορθόδοξο χριστιανικό και ελληνικό πολιτισμό. Όταν δεν θέλουμε την πατριδογνωσία, την γεωγραφία και προπαντός την ορθή ιστορία. Όταν κακοποιούμε την ελληνική γλώσσα και παρατηρείται σήμερα μια φοβερή λεξιπενία. Όταν δεν τιμούμε δεόντως τους εθνικούς ευεργέτες μας. Όταν η παραπληροφόρηση του λαού γίνεται σε καθημερινή βάση. Όταν παρουσιάζουμε σε video στο νέο Μουσείο της Ακρόπολης ότι οι χριστιανοί κληρικοί και μοναχοί σπάσανε τον Παρθενώνα. Όταν σε μεμονωμένες ευτυχώς περιπτώσεις κατεβάζουμε τις εικόνες από σχολικές αίθουσες και δημόσια γραφεία και γινόμαστε θεομάχοι. Όταν διώξαμε τον ιερέα πνευματικό από τα σχολεία. Όταν οι μαθητές εξακολουθούν να σκίζουν τα βιβλία τους στο τέλος της σχολικής χρονιάς και δεν ακούγεται τίποτα γι’ αυτό το όλως απαράδεκτο φαινόμενο. Όταν κάνουμε κηδείες δημοσία δαπάνη μόνο σε ηθοποιούς και τραγουδιστές. Όταν δεν έχουμε ένα ωραίο Εθνικό Κήπο και όταν τα κυριότερα κτίρια του κέντρου τη πρωτεύουσας, Βιβλιοθήκη, Πανεπιστήμιο, Ακαδημία είναι συνεχώς λερωμένα με κάθε είδους ασχήμιες. Όταν θεωρείται ψυχαγωγία η κραιπάλη, το σπάσιμο των πιάτων, το μεθύσι και ο χορός πάνω στα τραπέζια. Όταν αναρτώνται «πανώ» αιτημάτων στο βράχο της Ακρόπολης και στον Άγνωστο Στρατιώτη. Όταν συνεχίζεται το απαράδεκτο φαινόμενο βίας και βαρβαρότητας στα ποδοσφαιρικά παιγνίδια μ’ όλες τις συνέπειες σε ανθρώπους και πράγματα. Όταν βυζαντινοί και μεταβυζαντινοί μας ναοί παραμένουν κλειδωμένοι, μη προσβάσιμοι. Όταν εκφωνητές και παρουσιαστές τηλεοπτικών και ραδιοφωνικών ειδήσεων και εκπομπών χρησιμοποιούν χαμηλού επιπέδου γλώσσα, και ομιλούν χωρίς να έχουν τις απαιτούμενες γνώσεις συντακτικού και γραμματικής.
Θα μπορούσε κανείς να συνεχίσει αυτά τα «όταν»… που δυστυχώς είναι πολλά – τα οποία δείχνουν την «κατάντια μας».
Τι θα γίνει όμως; Έτσι θα προχωρούμε; Πότε θα φτιάξουμε μια πατρίδα δίκαιη, εύρωστη, ευημερούσα, πολιτισμένη με την αληθή έννοια του όρου, χώρα με σεβασμό σε αξίες, αρχές, ιδανικά; Πότε θα ξαναρχίσουμε να γράφουμε λαμπρές σελίδες ιστορίας του Γένους μας;
Η ελπίδα φαίνεται να είναι στη νέα γενιά. Ωστόσο κι αυτή, ποιος θα την διδάξει; Να γνωρίζουμε όλοι μας, έχουμε μερίδιο ευθύνης.
Από το αρχείο
του Σ.Μ.Καρ/σιου
