Αφότου ο άνθρωπος συνέπηξε τις πρώτες κοινωνίες, βρέθηκε μπροστά σε πολλά προβλήματα και αδήριτες ανάγκες, που υπαγόρευαν καθήκοντα και υποχρεώσεις. Η δομή της πρώτης κοινωνίας, η οποία οσημέραι αυξανόταν, επέβαλε νέους τρόπους διοίκησης και αλλαγή νοοτροπίας του λαού. Διό και θεσπίστηκαν νόμοι, σκληροί μεν αλλά απαραίτητοι για την ομαλή συμβίωση του λαού της κοινότητας.
Με την πάροδο του χρόνου, ο ατομισμός, ο εγωκεντρισμός, η αυτοδικία, η ιδιοτέλεια παραχωρούσαν τη θέση τους στη συλλογική προσπάθεια, στο κοινό συμφέρον, στη φιλαλληλία. Αποφασιστικό, βέβαια, ρόλο έπαιξαν και η θρησκεία και η αγωγή και η αιδώς (ντροπή) που καλλιέργησαν τις αρετές του λαού και δημιούργησαν αναστολές στην εξάπλωση του κακού.
Οδηγοί, βιγλάτορες και οικοδόμοι της συνεχούς ανέλιξης του λαού υπήρξαν οι άρχοντές του και οι θεσμοί που δημιουργήθηκαν. Και βέβαια εννοούμε τους άρχοντες και τους ανθρώπους που ενσαρκώνουν τους θεσμούς, οι οποίοι εμφορούνται με αρετές και υπευθυνότητα, με ήθος και πίστη, με διάθεση προσφοράς και αυταπάρνησης.
Σήμερα που έχασαν την αυτοτέλειά τους οι κοινότητες και οι νομαρχίες, που αυξήθηκαν τα βαγόνια της εξουσίας και η συγκέντρωση των κατοίκων της υπαίθρου στις πόλεις, που ο άνθρωπος απέκτησε συνείδηση κοσμοπολίτη και απώλεσε την κοινωνία και την επαφή με τους συνανθρώπους του, που έπαψε να είναι ο πλησίον, άλλαξαν και οι άρχοντες τρόπο διοίκησης.
Επινόησαν τις λαϊκές συγκεντρώσεις, χωρίς να προηγηθεί η εκμάθηση των αρχών του διαλόγου, της συν+ζήτησης, χωρίς αγωγή, χωρίς το απαραίτητο πνευματικό υπόβαθρο του λαού. Με αποτέλεσμα να αυξηθεί η διάσταση και η προσέγγιση των ελαχίστων ανθρώπων της υπαίθρου ή το χειρότερο, να εξελιχθεί ενίοτε η συγκέντρωση σε σύρραξη.
Τα προβλήματα της Ευρυτανίας συγκεφαλαιώνονται στην ασφάλεια, στους δρόμους, στους ιατρούς, στο νερό, στο περιβάλλον, στην εργασία και στη διά βίου εκπαίδευση. Αλλά θα επανέλθουμε προσεχώς με το ίδιο θέμα.
Με την πάροδο του χρόνου, ο ατομισμός, ο εγωκεντρισμός, η αυτοδικία, η ιδιοτέλεια παραχωρούσαν τη θέση τους στη συλλογική προσπάθεια, στο κοινό συμφέρον, στη φιλαλληλία. Αποφασιστικό, βέβαια, ρόλο έπαιξαν και η θρησκεία και η αγωγή και η αιδώς (ντροπή) που καλλιέργησαν τις αρετές του λαού και δημιούργησαν αναστολές στην εξάπλωση του κακού.
Οδηγοί, βιγλάτορες και οικοδόμοι της συνεχούς ανέλιξης του λαού υπήρξαν οι άρχοντές του και οι θεσμοί που δημιουργήθηκαν. Και βέβαια εννοούμε τους άρχοντες και τους ανθρώπους που ενσαρκώνουν τους θεσμούς, οι οποίοι εμφορούνται με αρετές και υπευθυνότητα, με ήθος και πίστη, με διάθεση προσφοράς και αυταπάρνησης.
Σήμερα που έχασαν την αυτοτέλειά τους οι κοινότητες και οι νομαρχίες, που αυξήθηκαν τα βαγόνια της εξουσίας και η συγκέντρωση των κατοίκων της υπαίθρου στις πόλεις, που ο άνθρωπος απέκτησε συνείδηση κοσμοπολίτη και απώλεσε την κοινωνία και την επαφή με τους συνανθρώπους του, που έπαψε να είναι ο πλησίον, άλλαξαν και οι άρχοντες τρόπο διοίκησης.
Επινόησαν τις λαϊκές συγκεντρώσεις, χωρίς να προηγηθεί η εκμάθηση των αρχών του διαλόγου, της συν+ζήτησης, χωρίς αγωγή, χωρίς το απαραίτητο πνευματικό υπόβαθρο του λαού. Με αποτέλεσμα να αυξηθεί η διάσταση και η προσέγγιση των ελαχίστων ανθρώπων της υπαίθρου ή το χειρότερο, να εξελιχθεί ενίοτε η συγκέντρωση σε σύρραξη.
Τα προβλήματα της Ευρυτανίας συγκεφαλαιώνονται στην ασφάλεια, στους δρόμους, στους ιατρούς, στο νερό, στο περιβάλλον, στην εργασία και στη διά βίου εκπαίδευση. Αλλά θα επανέλθουμε προσεχώς με το ίδιο θέμα.
