Είχα δυο χρόνια να ανέβω ως τα Άγραφα και οπωσδήποτε περίμενα να συναντήσω μεγάλες αλλαγές όπως μου έλεγαν; για το δρόμο, την εκκλησία του Αγίου Δημητρίου, το χωριό ολόκληρο και βεβαίως για τους ανθρώπους του ενώ είχα ακούσει και για ορισμένες απουσίες ηλικιωμένων που ήταν οι αγαπημένοι μου, συζητούσα μαζί τους και συγκέντρωνα πληροφορίες που με ενδιέφεραν για το επόμενο βιβλίο μου που είναι για το χωριό Άγραφα και ήδη έχει πάρει το δρόμο του.Είχα μάθει επίσης και είχα λυπηθεί πολύ που δεν μπορούσα να παραβρεθώ στην κηδεία του μπάρμπα Λάμπρου Κοντογούνη, του εμβληματικού Αγραφιώτη από τη Βαρβαριάδα. Ούτε και στο μνημόσυνό του έγινε κατορθωτό να πάω κι έτσι με βαριά καρδιά περίμενα να δω κλειστό το χάνι στη Βαρβαριάδα όπου σταματήσαμε για λίγο.
Ήταν και άλλες φορές κλειστό το χάνι όταν περνούσαμε αλλά όλοι καταλαβαίναμε πως ο μπάρμπα Λάμπρος κάπου θα είχε πάει και θα γυρνούσε πάλι να ανοίξει την πόρτα, να ανάψει τη σόμπα και να πιούμε μαζί καφεδάκι ή τσίπουρο και να πούμε και καμιά κουβέντα για τα παλιά αλλά και τα τρεχούμενα της ζωής, πικρά, γλυκά δεν είχε σημασία.
Σήμερα τίποτα δεν μας έδειχνε κάτι τέτοιο κι ένα χαρτί με ένα ποίημα γραμμένο πάνω του μας πληροφορούσε ότι ο «λιμενάρχης των Αγράφων» σάλπαρε για το ταξίδι χωρίς γυρισμό. Έτσι με αυτό τον τρόπο, με λίγες αράδες δηλαδή ποιήματος, κι αυτός που δεν γνώριζε τον μπάρμπα Λάμπρο καταλάβαινε πως κάτι άλλαξε για πάντα στον κόσμο των Αγράφων καθώς και οι τελευταίοι μιας λαμπρής γενιάς, φεύγουν ένας – ένας και κανείς δεν τους αντικαθιστά στις επάλξεις του μοναδικού κόσμου των Αγράφων που σιγά – σιγά χάνεται…
