Του 16χρονου Σπύρου Μαντζαβίνου, μαθητή, κάτοικου Αθήνας, πιστού φίλου του Ευρυτανικού Παλμού και των βουνών της Ευρυτανίας.
Ο πατριωτισμός αποτελεί μια αξία άρρηκτα συνδεδεμένη με τη διαχρονική πορεία των Ελλήνων στην ιστορία. Από το «θνῆσκε ὐπέρ πατρίδος» του Ευριπίδη και το «εἷς οἰωνὸς ἄριστος, ἀμύνεσθαι περὶ πάτρης» του Ομήρου ως το «Υπέρ Πίστεως και πατρίδος» των αγωνιστών του 1821, η πατρίδα και ο αγώνας για αυτήν διαγράφεται ως ένας ιερός νόμος, μια άτυπη υποχρέωση για τους Έλληνες όλων των εποχών.
Δυστυχώς εξαιτίας πολλών παραγόντων που δεν αξίζει καν να αναφερθούν ως άτοποι, η έννοια του έθνους και της πατρίδας αλλοιώθηκε, διαστρεβλώθηκε και παρερμηνεύθηκε, κάτι που είχε ως αποτέλεσμα την ενοχοποίηση του πατριωτισμού και της εθνικής συνείδησης. Τα τελευταία χρόνια ο πατριωτισμός ταυτίστηκε με συγκεκριμένες πολιτικές ιδεολογίες, συχνά εξαιρετικά ακραίες, ενώ συγχρόνως ο κάθε πατριώτης άρχισε να κατονομάζεται με αρκετή δόση απέχθειας ως εθνικιστής, ανεδαφικός, ακόμα και φασίστας. Επίσης η δήλωση κάποιου πως αγαπά την χώρα του αποτελεί πια τόλμημα στη σημερινή Ελλάδα, καθώς η αναφορά σε οτιδήποτε έχει σχέση με την πατρίδα συνοδεύεται από ψιθύρους και πονηρές σκέψεις.
Ακριβώς αυτή την άποψη έχουν υιοθετήσει άκριτα οι περισσότεροι νέοι, οι οποίοι μαζί με την ορθή αντίδρασή τους ενάντια στο σύστημα και την πολιτική σκηνή, αντιδρούν παράλληλα και στην έννοια της πατρίδας και του πατριωτισμού που στα μυαλά τους υπάγονται στην ευρεία σφαίρα του εθνικισμού - απολυταρχισμού που σύμφωνα με αυτούς δεν έχουν θέση στην εποχή μας που διακρίνεται από προοδευτικότητα. Με την προοδευτικότητα όμως εννοείται πια η τάση προς το μηδενισμό των εθνών και των υγιών, δημιουργικών διαφορών τους, ενώ και η ισοπέδωση της εθνικής συνειδήσεως. Και το πιο ειρωνικό απ’ όλα τα παραπάνω είναι πως αυτή η διαστρεβλωμένη προοδευτικότητα ή ορθότερα οι υποστηρικτές της συνηθίζουν να στοχοποιούν ανθρώπους με διαφορετικές όσον αφορά σε αυτό θέμα απόψεις με τα παραδείγματα προσωπικά και μη να είναι πάμπολλα. Ας αναφέρουμε ακόμα πως η συγκεκριμένη «προοδευτικότητα» που ερμηνεύεται ως πράξη ενάντια στο σύστημα, συμπλέει στην πραγματικότητα απόλυτα με αυτό. Να μη ξεχνάμε πως η εξάλειψη της εθνικής συνείδησης αποτελεί το πρώτο βήμα για τη ταπείνωση των λαών και την εκμετάλλευσή τους. Αυτό που οφείλουμε πάντα να έχουμε στο μυαλό μας είναι η γνωστή ρήση του Κίσινγκερ: «Ο λαός των Γκρεκών είναι αναρχικός και δύσκολος να τιθασευτεί. Γι' αυτό πρέπει να τον χτυπήσουμε βαθιά στις πολιτιστικές του ρίζες».
Μια ακόμα ενδιαφέρουσα αλλά συγχρόνως λανθασμένη άποψη είναι πως ο πατριωτισμός ανήκει ιδεολογικά στη δεξιά, αφού εξ ορισμού ένας αριστερός δεν θα μπορούσε ποτέ να τρέφει αγάπη για την πατρίδα του. Προφανώς όμως αυτές οι απόψεις δεν λαμβάνουν υπ’ όψιν τους τον Άρη Βελουχιώτη ή τον Μίκη Θεοδωράκη και το Μανώλη Γλέζο, ανθρώπους που ανεξάρτητα με το αν κάποιος συμφωνεί ή διαφωνεί με την ιδεολογία και τις πράξεις τους, καμία αμφιβολία δεν υπάρχει για το ότι υπήρξαν φίλοι της αριστερής πολιτικής αλλά και μεγάλοι πατριώτες.
Τέλος αυτό που ξεχνούν οι υποστηρικτές τέτοιων μηδενιστικών και επικίνδυνων απόψεων είναι πως τα κόμματα και οι πολιτικές τους είναι αυτά που αιώνια χωρίζουν τους Έλληνες με πάμπολλα παραδείγματα από τη πρόσφατη ιστορία μας και με καταστροφικές συνέπειες, ενώ η αγάπη για την πατρίδα και ο αγώνας για τη διάσωσή της μας ενώνουν με αναρίθμητα θετικά αποτελέσματα. Πρέπει λοιπόν να επαναπροσδιορίσουμε τις αξίες μας και να επικεντρωθούμε σε αυτά που ως λαό μας ενώνουν για να πετύχουμε ό,τι καλύτερο για την πατρίδα μας.
Ο πατριωτισμός αποτελεί μια αξία άρρηκτα συνδεδεμένη με τη διαχρονική πορεία των Ελλήνων στην ιστορία. Από το «θνῆσκε ὐπέρ πατρίδος» του Ευριπίδη και το «εἷς οἰωνὸς ἄριστος, ἀμύνεσθαι περὶ πάτρης» του Ομήρου ως το «Υπέρ Πίστεως και πατρίδος» των αγωνιστών του 1821, η πατρίδα και ο αγώνας για αυτήν διαγράφεται ως ένας ιερός νόμος, μια άτυπη υποχρέωση για τους Έλληνες όλων των εποχών.
Δυστυχώς εξαιτίας πολλών παραγόντων που δεν αξίζει καν να αναφερθούν ως άτοποι, η έννοια του έθνους και της πατρίδας αλλοιώθηκε, διαστρεβλώθηκε και παρερμηνεύθηκε, κάτι που είχε ως αποτέλεσμα την ενοχοποίηση του πατριωτισμού και της εθνικής συνείδησης. Τα τελευταία χρόνια ο πατριωτισμός ταυτίστηκε με συγκεκριμένες πολιτικές ιδεολογίες, συχνά εξαιρετικά ακραίες, ενώ συγχρόνως ο κάθε πατριώτης άρχισε να κατονομάζεται με αρκετή δόση απέχθειας ως εθνικιστής, ανεδαφικός, ακόμα και φασίστας. Επίσης η δήλωση κάποιου πως αγαπά την χώρα του αποτελεί πια τόλμημα στη σημερινή Ελλάδα, καθώς η αναφορά σε οτιδήποτε έχει σχέση με την πατρίδα συνοδεύεται από ψιθύρους και πονηρές σκέψεις.
Ακριβώς αυτή την άποψη έχουν υιοθετήσει άκριτα οι περισσότεροι νέοι, οι οποίοι μαζί με την ορθή αντίδρασή τους ενάντια στο σύστημα και την πολιτική σκηνή, αντιδρούν παράλληλα και στην έννοια της πατρίδας και του πατριωτισμού που στα μυαλά τους υπάγονται στην ευρεία σφαίρα του εθνικισμού - απολυταρχισμού που σύμφωνα με αυτούς δεν έχουν θέση στην εποχή μας που διακρίνεται από προοδευτικότητα. Με την προοδευτικότητα όμως εννοείται πια η τάση προς το μηδενισμό των εθνών και των υγιών, δημιουργικών διαφορών τους, ενώ και η ισοπέδωση της εθνικής συνειδήσεως. Και το πιο ειρωνικό απ’ όλα τα παραπάνω είναι πως αυτή η διαστρεβλωμένη προοδευτικότητα ή ορθότερα οι υποστηρικτές της συνηθίζουν να στοχοποιούν ανθρώπους με διαφορετικές όσον αφορά σε αυτό θέμα απόψεις με τα παραδείγματα προσωπικά και μη να είναι πάμπολλα. Ας αναφέρουμε ακόμα πως η συγκεκριμένη «προοδευτικότητα» που ερμηνεύεται ως πράξη ενάντια στο σύστημα, συμπλέει στην πραγματικότητα απόλυτα με αυτό. Να μη ξεχνάμε πως η εξάλειψη της εθνικής συνείδησης αποτελεί το πρώτο βήμα για τη ταπείνωση των λαών και την εκμετάλλευσή τους. Αυτό που οφείλουμε πάντα να έχουμε στο μυαλό μας είναι η γνωστή ρήση του Κίσινγκερ: «Ο λαός των Γκρεκών είναι αναρχικός και δύσκολος να τιθασευτεί. Γι' αυτό πρέπει να τον χτυπήσουμε βαθιά στις πολιτιστικές του ρίζες».
Μια ακόμα ενδιαφέρουσα αλλά συγχρόνως λανθασμένη άποψη είναι πως ο πατριωτισμός ανήκει ιδεολογικά στη δεξιά, αφού εξ ορισμού ένας αριστερός δεν θα μπορούσε ποτέ να τρέφει αγάπη για την πατρίδα του. Προφανώς όμως αυτές οι απόψεις δεν λαμβάνουν υπ’ όψιν τους τον Άρη Βελουχιώτη ή τον Μίκη Θεοδωράκη και το Μανώλη Γλέζο, ανθρώπους που ανεξάρτητα με το αν κάποιος συμφωνεί ή διαφωνεί με την ιδεολογία και τις πράξεις τους, καμία αμφιβολία δεν υπάρχει για το ότι υπήρξαν φίλοι της αριστερής πολιτικής αλλά και μεγάλοι πατριώτες.
Τέλος αυτό που ξεχνούν οι υποστηρικτές τέτοιων μηδενιστικών και επικίνδυνων απόψεων είναι πως τα κόμματα και οι πολιτικές τους είναι αυτά που αιώνια χωρίζουν τους Έλληνες με πάμπολλα παραδείγματα από τη πρόσφατη ιστορία μας και με καταστροφικές συνέπειες, ενώ η αγάπη για την πατρίδα και ο αγώνας για τη διάσωσή της μας ενώνουν με αναρίθμητα θετικά αποτελέσματα. Πρέπει λοιπόν να επαναπροσδιορίσουμε τις αξίες μας και να επικεντρωθούμε σε αυτά που ως λαό μας ενώνουν για να πετύχουμε ό,τι καλύτερο για την πατρίδα μας.
