Από τα αντικαπιταλιστικά συνθήματα και τα έξω οι βάσεις των Αμερικανών το 1981 φτάσαμε στο γλυκό ποτό της εξουσίας, και από τα ζιβάγκο του κινήματος, στο
μεθύσι της ηγεμονικής χλιδής. Οι Έλληνες «σοσιαλιστές» της συνομοταξίας των βατράχων, με τη βοήθεια του χρόνου, μεταλλάχτηκαν σε πρίγκιπες. Η μετάβαση αυτή δεν παρουσίασε ιδιαίτερες δυσκολίες. Η ιστορία το έχει βιώσει πολλές φορές με άσημους ανθρώπους που έρχονται από το πουθενά και παίρνουν στα χέρια τους τις τύχες μεγάλων λαών. Καλό παράδειγμα είναι η περίπτωση του Χίτλερ το 1933.
Όπως οι γυμνοί βασιλιάδες, έτσι και οι πρίγκιπες που έλκουν την καταγωγή τους από τους συμπαθητικούς βατράχους, εύκολα ξεχνούν την καταγωγή τους και με πολλή βιασύνη, χωρίς κανένα ηθικό φραγμό αφήνουν κατά μέρος τον όρκο τους ως πολιτικοί άνδρες για να γίνουν πλούσιοι. Και ώ του θαύματος τα καταφέρνουν, αφού η πολιτεία και το σύστημα βρίσκονται στην αγκάλη του Μορφέα. Τέτοιες φαιδρές ιστορίες που προκαλούν κλαυσίγελο και οργή συγχρόνως, στη διάρκεια της σοσιαλιστικής πανδαισίας έχουμε πολλές.
Τα πολιτικά σκάνδαλα της τελευταίας δεκαετίας από φιλόδοξους πολιτικούς, και άλλα πιστά μέλη της συνομοταξίας, για να αναβιώσουν τη ρωμαϊκή χλιδή, δεν είναι καθόλου λίγα. Μερικά μάλιστα, σείουν τα θεμέλια της πολιτικής ζωής της χώρας μας. Άσημες κυρίες με ταπεινή καταγωγή, όπως οι περισσότεροι από το πόπολο, μεταλλάχτηκαν σε λίγα χρόνια σε πριγκίπισσες ξοδεύοντας για κουρτίνες και κορδονάκια είκοσι χιλιάδες ευρώ. Πρίγκιπες για να νιώσουν το μεγαλείο του πολιτισμού που τους ανέθρεψε, αγόρασαν σπίτι που να ακουμπάει τον ιερό βράχο της Ακρόπολης για να θαυμάζουν, από ψηλά, το μνημείο του Παρθενώνα. Εμείς, το πόπολο, οι βάτραχοι, πρέπει να τρέξουμε να σωθούμε, να κρυφτούμε μέσα στο βάλτο για να γλιτώσουμε τα χαράτσια.
Και εδώ ταιριάζει μια σοφή κινέζικη παροιμία που λέει: Όταν στο βάλτο τσακώνονται τα βουβάλια την πληρώνουν τα βατράχια. Και δυστυχώς, πρέπει να πούμε, τα βουβάλια τσακώνονται πολύ συχνά. Τι έχουν, άλλωστε, να χάσουν; Όσο εμείς, οι υπόλοιποι, το προλεταριάτο, έχουμε λιγότερη ή καθόλου πνευματική καλλιέργεια, τόσο πιο άπληστοι για υλικά αγαθά θα γίνουν οι σημερινοί και μελλοντικοί πρίγκιπες. Από την άλλη μεριά πρέπει να αντιληφθούμε ότι για την κουλτούρα μας, που δεν είναι δα και ότι καλύτερο, υπάρχει και το αντίστροφο. Δηλαδή, υπάρχουν και πολλοί πρίγκιπες που μεταμφιέζονται σε βάτραχους για να φοροδιαφύγουν. Τέτοιοι μπορεί να είναι κάποιοι μεγαλογιατροί που παρουσιάζονται ως προλετάριοι δηλώνοντας 6 και 8 χιλ. ευρώ εισόδημα το χρόνο, ενώ οι καταθέσεις τους στις τράπεζες, μέσα και έξω από την Ελλάδα, ανέρχονται στο όχι και τόσο ευκαταφρόνητο ποσό των 6 και 10 εκατ. Ευρώ. Αυτοί οι άνθρωποι διχάζονται γιατί είναι αναγκασμένοι να κάνουν διπλή ζωή.
Στην εφορία της περιοχής τους εμφανίζονται με τριμμένο κουστούμι, και αν χρειασθεί, λαδώνουν και τον έφορο αφού και εκείνος μπορεί να είναι κρυφός βάτραχος ή πρίγκιπας, ανάλογα με τις περιστάσεις. Έτσι λοιπόν φίλοι μου το βιλαέτι που λέγεται Ελλάδα είναι φανερό ότι θα χρειαστεί πολλά χρόνια ακόμη να αναγεννηθεί στα πρότυπα του αληθινού δυτικού πολιτισμού, ας μη γελιόμαστε.
Ο Ελληνισμός φαίνεται πως έπαψε προ πολλού να παράγει το δικό του πολιτισμό, μέσα από τον οποίο θα προκύψουν αληθινοί πρίγκιπες και όχι βάτραχοι.
Φτιάξαμε ένα μικροπολιτισμό του βολέματος, της καταστρατήγησης σχεδόν όλων των νόμων του κράτους (βλέπε αυθαίρετες βίλες στη Μύκονο). Και ως αντάξιοι απόγονοι ραγιάδων αλληθωρίζουμε προς τη δύση αλλά, ένα μεγάλο κομμάτι της ψυχής μας κοιτάει ακόμη προς την ανατολή.
μεθύσι της ηγεμονικής χλιδής. Οι Έλληνες «σοσιαλιστές» της συνομοταξίας των βατράχων, με τη βοήθεια του χρόνου, μεταλλάχτηκαν σε πρίγκιπες. Η μετάβαση αυτή δεν παρουσίασε ιδιαίτερες δυσκολίες. Η ιστορία το έχει βιώσει πολλές φορές με άσημους ανθρώπους που έρχονται από το πουθενά και παίρνουν στα χέρια τους τις τύχες μεγάλων λαών. Καλό παράδειγμα είναι η περίπτωση του Χίτλερ το 1933.
Όπως οι γυμνοί βασιλιάδες, έτσι και οι πρίγκιπες που έλκουν την καταγωγή τους από τους συμπαθητικούς βατράχους, εύκολα ξεχνούν την καταγωγή τους και με πολλή βιασύνη, χωρίς κανένα ηθικό φραγμό αφήνουν κατά μέρος τον όρκο τους ως πολιτικοί άνδρες για να γίνουν πλούσιοι. Και ώ του θαύματος τα καταφέρνουν, αφού η πολιτεία και το σύστημα βρίσκονται στην αγκάλη του Μορφέα. Τέτοιες φαιδρές ιστορίες που προκαλούν κλαυσίγελο και οργή συγχρόνως, στη διάρκεια της σοσιαλιστικής πανδαισίας έχουμε πολλές.
Τα πολιτικά σκάνδαλα της τελευταίας δεκαετίας από φιλόδοξους πολιτικούς, και άλλα πιστά μέλη της συνομοταξίας, για να αναβιώσουν τη ρωμαϊκή χλιδή, δεν είναι καθόλου λίγα. Μερικά μάλιστα, σείουν τα θεμέλια της πολιτικής ζωής της χώρας μας. Άσημες κυρίες με ταπεινή καταγωγή, όπως οι περισσότεροι από το πόπολο, μεταλλάχτηκαν σε λίγα χρόνια σε πριγκίπισσες ξοδεύοντας για κουρτίνες και κορδονάκια είκοσι χιλιάδες ευρώ. Πρίγκιπες για να νιώσουν το μεγαλείο του πολιτισμού που τους ανέθρεψε, αγόρασαν σπίτι που να ακουμπάει τον ιερό βράχο της Ακρόπολης για να θαυμάζουν, από ψηλά, το μνημείο του Παρθενώνα. Εμείς, το πόπολο, οι βάτραχοι, πρέπει να τρέξουμε να σωθούμε, να κρυφτούμε μέσα στο βάλτο για να γλιτώσουμε τα χαράτσια.
Και εδώ ταιριάζει μια σοφή κινέζικη παροιμία που λέει: Όταν στο βάλτο τσακώνονται τα βουβάλια την πληρώνουν τα βατράχια. Και δυστυχώς, πρέπει να πούμε, τα βουβάλια τσακώνονται πολύ συχνά. Τι έχουν, άλλωστε, να χάσουν; Όσο εμείς, οι υπόλοιποι, το προλεταριάτο, έχουμε λιγότερη ή καθόλου πνευματική καλλιέργεια, τόσο πιο άπληστοι για υλικά αγαθά θα γίνουν οι σημερινοί και μελλοντικοί πρίγκιπες. Από την άλλη μεριά πρέπει να αντιληφθούμε ότι για την κουλτούρα μας, που δεν είναι δα και ότι καλύτερο, υπάρχει και το αντίστροφο. Δηλαδή, υπάρχουν και πολλοί πρίγκιπες που μεταμφιέζονται σε βάτραχους για να φοροδιαφύγουν. Τέτοιοι μπορεί να είναι κάποιοι μεγαλογιατροί που παρουσιάζονται ως προλετάριοι δηλώνοντας 6 και 8 χιλ. ευρώ εισόδημα το χρόνο, ενώ οι καταθέσεις τους στις τράπεζες, μέσα και έξω από την Ελλάδα, ανέρχονται στο όχι και τόσο ευκαταφρόνητο ποσό των 6 και 10 εκατ. Ευρώ. Αυτοί οι άνθρωποι διχάζονται γιατί είναι αναγκασμένοι να κάνουν διπλή ζωή.
Στην εφορία της περιοχής τους εμφανίζονται με τριμμένο κουστούμι, και αν χρειασθεί, λαδώνουν και τον έφορο αφού και εκείνος μπορεί να είναι κρυφός βάτραχος ή πρίγκιπας, ανάλογα με τις περιστάσεις. Έτσι λοιπόν φίλοι μου το βιλαέτι που λέγεται Ελλάδα είναι φανερό ότι θα χρειαστεί πολλά χρόνια ακόμη να αναγεννηθεί στα πρότυπα του αληθινού δυτικού πολιτισμού, ας μη γελιόμαστε.
Ο Ελληνισμός φαίνεται πως έπαψε προ πολλού να παράγει το δικό του πολιτισμό, μέσα από τον οποίο θα προκύψουν αληθινοί πρίγκιπες και όχι βάτραχοι.
Φτιάξαμε ένα μικροπολιτισμό του βολέματος, της καταστρατήγησης σχεδόν όλων των νόμων του κράτους (βλέπε αυθαίρετες βίλες στη Μύκονο). Και ως αντάξιοι απόγονοι ραγιάδων αλληθωρίζουμε προς τη δύση αλλά, ένα μεγάλο κομμάτι της ψυχής μας κοιτάει ακόμη προς την ανατολή.
