Βρισκόμαστε στην αρχή της τρίτης χιλιετίας. Αυτή τη στιγμή σε ολόκληρη την Ευρώπη, στην Αμερική, στην Ιαπωνία, στην Αυστραλία, παντού, ερευνητικά κέντρα, πανεπιστήμια, διανοούμενοι, μελλοντολόγοι, επιστήμονες πολλών ειδικοτήτων, σε κυψέλες ή σε μικρές ομάδες, επεξεργάζονται την εικόνα της κοινωνίας του 21ου αιώνα.
Προβλήματα που περιμένουν τη λύση τους, θέματα για εξέταση υπό το πρίσμα της ραγδαίας εξέλιξης, χρήση του ελεύθερου χρόνου, άλλες δομές παραγωγής, επιπτώσεις από τη διογκούμενη ανεργία, τεχνολογία, κτλ., είναι μερικά ερωτήματα για τα οποία εμείς εδώ δεν έχουμε την παραμικρή υποψία.
Αφ’ ετέρου είναι θλιβερή η διαπίστωση και η κατάσταση εγγίζει τα όρια της διάλυσης σε όλους τους τομείς της κοινωνίας μας. Δημόσιες υπηρεσίες που δεν υπηρετούν παρά μόνο την εξασφάλιση των υπαλλήλων. Εκπαίδευση που δεν εκπαιδεύει, μόνο συντηρεί μια ανάπηρη γνώση για ωμή χρησιμοθηρία. Δημοσιογραφία που εμπορεύεται τα πιο ταπεινά ένστικτα του λαού. Φοροδιαφυγή, υπάλληλοι που χρηματίζονται, κυκλοφοριακή αναρχία, νέφος, ελλιπής αστυνομική προστασία του πολίτη. Όλα δείχνουν φανερά τη διάλυση. Το κακό υπερπλεόνασε. Η απάτη, η διαφθορά, η βία, η αγυρτεία, το ψέμα, η κλοπή, η ανηθικότητα, η αναξιοπιστία, αποτελούν πλέον εκφυλιστικά και εφιαλτικά φαινόμενα της κοινωνίας μας.
Και ενώ η παγκόσμια κοινωνία ανασυντάσσεται και αναμορφώνεται με ταχείς ρυθμούς κάτω από την πίεση των μεγάλων αλλαγών που συντελούνται σε όλα τα επίπεδα της ατομικής και συλλογικής ζωής, εμείς καθεύδουμε μακαρίως. Δυστυχώς οι πολιτικοί μας δεν ενδιαφέρονται για την επόμενη γενιά, για την επόμενη εικοσαετία, αλλά για την επόμενη τετραετία. Ενδιαφέρονται ζωηρώς να πάρουν την ψήφο των ψηφο-φόρων για να τους αφήσουν τους φόρους. Δεν υπάρχει πρόβλεψη στον τομέα της οικονομίας, στην εκπαίδευση, στο περιβάλλον, στο κυκλοφοριακό, στο περιώνυμο νέφος, στα ζητήματα του κράτους πρόνοιας και γι’ αυτό παρατηρείται καθυστερημένη πολιτική αντιμετώπιση. Η πρόβλεψη είναι το μονίμως ελλείπον στοιχείο.
Μήπως η εκ των υστέρων διαπίστωση των προβλημάτων δεν ωφελεί και χρειάζεται πρόβλεψη και προγραμματισμός; Μήπως μετά από τη θλιβερή αυτή διαπίστωση είναι καιρός να συστρατευθούμε οι Έλληνες και να αναλάβουμε σταυροφορία εξυγίανσης; Κάποτε οι Έλληνες ήταν έτοιμοι να πεθάνουν για την πατρίδα τους. Σήμερα, κηδεύοντας την Ελλάδα μας, δεν αισθανόμαστε συνειδησιακό έλεγχο;
kostasmitsios@yahoo.gr
