Τα χρόνια περνούν. Άνθρωποι φεύγουν, άνθρωποι έρχονται, μέτριοι, καλοί, άριστοι, ανάλογα με τα γονίδια και την παιδεία του καθενός.Σύμφωνα με τα έργα του ο καθένας κρίνεται. Γίνεται κριτική, όπως ακούγεται πολλές φορές στα τηλεοπτικά παράθυρα, όπου όλοι και όλες γνωρίζουν τα πάντα και τραχηλιούνται. Απευθυνόμενοι δήθεν στους πολίτες λένε: «Οι πολίτες μας ακούν και μας κρίνουν». Ναι, σας κρίνουν οι πολίτες ακούγοντας τα «θα» και τα «πρέπει» σας αλλά δεν μπορούν να εκφράσουν αντίλογο.
Προσπαθούμε, λοιπόν, εμείς οι παρακατιανοί να διαμαρτυρηθούμε με την ελπίδα μήπως πέσει και καμιά κουβέντα μας εις ευήκουα ώτα.
Από χρόνια τώρα ακούγαμε τη λέξη αποκέντρωση. Έφτασε ο «Καποδίστριας» και το σύστημα δεν άρεσε. Πήρε τη θέση του ο «Καλλικράτης» και βάλε. Πληθώρα νομοθετημάτων, απανωτές μελέτες, τα αποτελέσματα δεν φαίνονται. Τώρα ποιος φταίει, το σύστημα ή οι άνθρωποι;
Αποδεικνύεται, λοιπόν, αφ’ ότου καταργήθηκαν οι κοινότητες, οι οποίες πήραν άλλο όνομα σήμερα, ότι η επαρχία ρήμωσε, οι πολυμελείς οικογένειες εξέλειπαν, οι αξίες ρίχτηκαν στον Καιάδα. Οι άνθρωποι αναγκάστηκαν να βρεθούν σε μεγάλα αστικά κέντρα. Η παραγωγή λιγόστεψε επικίνδυνα, γιατί όλοι θέλουν να είναι έμμισθοι. Έτσι, αντί για αποκέντρωση οδηγηθήκαμε στην συγκέντρωση. Τα αποτελέσματα αυτής της συγκέντρωσης του πληθυσμού είναι καταφανή. Υπογεννητικότητα, ασθένειες, περισσότερες δαπάνες, μικρότερες αποδοχές συν το χρόνω, άσχημες συνθήκες διαβίωσης κ.α. Τι είναι αυτό πάλι με την αιθαλομίχλη! Φταίει η ποιότητα των ξύλων; Αναρωτιόμαστε, λοιπόν, πού πάμε!
Είν’ αυτή κοινωνία; Είν’ αυτή πειθαρχημένη δημοκρατία; Κάποτε λέγαμε: «Κλείστε φυλακές κι ανοίξτε σχολεία». Τώρα βαδίζουμε αντίστροφα: Κλείνουμε σχολεία κι ανοίγουμε φυλακές. Είναι δυνατό να χωρέσει ο μισός πληθυσμός της χώρας στη φυλακή; Η παραβατικότητα αυξήθηκε κι αυξάνεται. Χάθηκε ο σεβασμός και γενικά οι ανθρώπινες αξίες. Σκοπός σήμερα είναι το κέρδος μ’ οποιονδήποτε τρόπο ασχέτως αν υπάρχει αδικία ή όχι.
Κατά τη γνώμη μας λοιπόν, αυτή η απoκεντρο – συγκέντρωση έβλαψε την πατρίδα μας. Είναι όμορφη η χώρα μας, ζηλευτή, δίνει γλυκούς καρπούς. Νοικοκύρεμα χρειάζεται.
Ας μην την πουλήσουμε. Να την αγαπήσουμε χρειάζεται. Οι κάτοικοι των κοινοτήτων παλιότερα αγαπούσαν τον χώρο που ζούσαν κι ήταν πολλοί.
Σήμερα η βρύση στο χωριό χορτάριασε παντέρημη και μόνη. Σπανίζουν άνθρωποι να σκύψουν να πιουν νερό. Τα μονοπάτια έκλεισαν, κατοικίες, αν δεν κατέρρευσαν, είναι ετοιμόρροπες!
Επιμένω και πάλι: Η ύπαιθρος ρήμαξε. Τα κονδύλια, αν υπάρχουν, δίδονται στα κέντρα, σύμφωνα με τον πληθυσμό. Τι κρίμα! Εκατομμύρια στα κέντρα, ψίχουλα παραέξω! Διάβαζα σε εφημερίδα της Ευρυτανίας, ότι χορηγήθηκαν 2,6 εκατομμύρια σε κεντρικό δήμο της. Αυτά συνήθως δαπανώνται για έργα βιτρίνας. Πως γίνεται να διατίθενται μεγάλα ποσά για την ανάπλαση του κέντρου, της έδρας του δήμου; Με ποια λογική; Εξυπηρετεί αυτό την παραγωγή; Άραγε αυτός ο πολυπόθητος τουρισμός θα έρθει;
Και μια που μιλάμε για τα παραέξω να μου επιτραπεί εδώ να φέρω ως παράδειγμα τον οικισμό Κοψέικα και να διαμαρτυρηθώ αν θέλετε. Δεν ξέρω πόσοι έχετε ανεβεί στον οικισμό αυτό. Όσοι όμως αναγκάζονται να φτάσουν στο χώρο είναι αψευδείς μάρτυρες για την κατάσταση του οδοστρώματος. Από πολύ μακριά ακούει κανείς τον θόρυβο των οχημάτων, που μάχονται να σκαρφαλώσουν κυριολεκτικά. Υπάρχουν κάποιοι άνθρωποι εκεί, (κάποιοι άνθρωποι άλλου Θεού) ξεχασμένοι, παραγκωνισμένοι κι έχουν ανάγκες• παράγουν κάτι. Δεν θα έλεγα ότι έκαναν λάθος που ‘μειναν εκεί και δεν πήγαν στα κέντρα. Σημειωτέον, επίσης, ότι πέρα από τον οικισμό αυτό υπάρχει και το Κοιμητήριο. Εκεί αναπαύονται οι πρόγονοί μας. Δεν πρέπει να τους εγκαταλείψουμε, θα είναι ασέβεια. Γιατί, λοιπόν, από αυτά τα πολλά εκατομμύρια να μη φτάσει ως εκεί κάποιο ποσό, να διορθωθούν, έστω τα πιο επικίνδυνα σημεία; Περιμένουμε απ’ τους αυτοδιοικητικούς που τόσο ενδιαφέρονται για την καρέκλα, να δουν από κοντά τα μικρά αλλά σημαντικά προβλήματα του τόπου μας. Είναι καθήκον όλων μας.
Δημήτριος Ι. Γκορόγιας
