Δεν χρειάζεται, νομίζω, να εξηγήσουμε με λεπτομέρειες τι πάει να πει μετριότητα. Είναι ένας ήπιος όρος για την ανικανότητα πολλών από εκείνους που κυβερνούν τις τύχεις του λαού μας. Εξ’ άλλου, για του λόγου το αληθές, οι πολιτικοί μας απέδειξαν περίτρανα αυτήν την ανικανότητα με τη σημερινή βαθιά πολιτιστική και οικονομική κρίση εις την οποία, μήνα με το μήνα, βυθίζεται η κοινωνία μας.
Έγινε κανένας πόλεμος; Όχι βέβαια. Καμιά φυσική καταστροφή; Δεν θυμάμαι καμιά. Τότε γιατί, εν καιρώ ειρήνης, με πακτωλούς χρημάτων να ρέει στη χώρα η οικονομική και κοινωνική φαυλότητα βρήκε τις καλύτερες μέρες της; Δεν χρειάζεται να είναι κανείς μάγος για να το καταλάβει. Ο τόπος και οι πολίτες, συνεπώς και οι πολιτικοί μας, δεν μπορέσαμε, ή ακόμη πιο σωστά, δεν θελήσαμε να υιοθετήσουμε πρότυπα αληθινού δυτικού πολιτισμού.
Αντ’ αυτού προτιμήσαμε μια μεσοβέζικη κουλτούρα, έναν ατομικιστικό και μάλλον κουτοπόνηρο τρόπο σκέψης και άρα, συμπεριφοράς.
Για εκατόν ενενήντα, και πλέον χρόνια, στοχαζόμενοι έλληνες, μέσα και έξω από την Ελλάδα, πασχίζουν να μας κάνουν Ευρωπαίους με ελάχιστο αποτέλεσμα, παρά μόνο πλέγματα ανωτερότητας και μειονεξίας που εναλλάσσονται ανάλογα με τις περιστάσεις. Μια κοινωνία χωρίς ακόμη στερεή ταυτότητα, παρά τους ισχυρισμούς περί του αντίθετου. Η μετριότητα και σήμερα παραμένει το κυρίαρχο γνώρισμα στην πολιτική και την δημοσιοϋπαλληλική ιεραρχία. Η πραγματικότητα, λοιπόν είναι ότι και πριν από την κρίση η Ελλάδα κρατική μηχανή που να λειτουργεί στα πρότυπα των εταίρων μας δεν είχε. Χωρίς συντεταγμένη διοίκηση, η αίσθηση της κοινωνικής ευθύνης ήταν και είναι περιορισμένη στην καλύτερη περίπτωση. Για να πούμε τα πράγματα με το όνομά τους, ήταν ουσιαστικά μια άνομη πολιτεία. Η διαφθορά, οι συμπαιγνιακές συμπεριφορές και η μετριότητα καθορίζουν τη δημόσια ζωή.
Η πραγματική παραγωγή είχε εγκαταλειφθεί και αντικατασταθεί με πλαστά πτυχία και πιστοποιητικά με αεριτζίδικες μπίζνες στις καφετέριες και τον αθλητισμό. Εξ’ αιτίας της φαυλότητας και των μετρίων η εικόνα και η αξιοπιστία της Ελλάδας έχει πέσει στο ναδίρ. Οι αρμόδιοι αξιωματούχοι της Ε. Ένωσης μιλούν για μια χώρα που δεν έχει τις δομές και τους θεσμούς, οι οποίοι ταιριάζουν σε ένα μέλος της Ευρωζώνης.
Στην αυτοκρατορία των μετρίων οι πολίτες μόλις βολευτούν, τάχα αξιοκρατικά, φέρονται με υπεροψία στις αδύναμες κοινωνικές ομάδες και αντιμάχονται τη μονιμότητα και το αναντικατάστατο.
Ο πολιτισμός της τρίτης χιλιετίας χωράει σε ένα πιάτο χωριάτικης σαλάτας και σε έναν καφέ φραπέ στη Μύκονο και τη Σαντορίνη. Στην Ελλάδα, ακόμη δεν ξεπεράστηκε η ονοματολατρεία, η τυφλή δηλαδή προσήλωση σε ονόματα δυο-τριών πολιτικών «δυναστειών» που κυβερνούν τον τόπο τα τελευταία σαράντα χρόνια. Αυτό ίσως να μην ήταν και τόσο κακό, αν βλέπαμε τη χώρα και τον πολιτισμό της να πάει μπροστά.
Πριν 40-50 χρόνια ποιος μπορούσε να φανταστεί τα πανεπιστήμια της Ελλάδας να μην έχουν μια θέση στον παγκόσμιο χάρτη, με την Τουρκία να φιγουράρει δυο –τρία από τα καλύτερα.
Τα ανώτατα εκπαιδευτικά ιδρύματα της χώρας μας με την πελατειακή αντίληψη και την αφροσύνη των πολιτικών μας εξελίχθηκαν σε θερμοκήπια συνδικαλισμού και κομματικής ιδεοληψίας. Φοιτητές λέκτορες και καθηγητές υιοθέτησαν τη νοοτροπία δημοσίων υπαλλήλων και ό,τι πιο μέτριο έβγαλε «η γενιά του πολυτεχνείου». Η μετριοκρατία και η φαυλότητα έχουν τα δικά τους ιστορικά αίτια, αλλά δυστυχώς, δεν μας παίρνει ο χώρος να τα αναζητήσουμε. Ίσως το κάνουν οι ιστορικοί του μέλλοντος
