Τώρα η ελληνική κοινωνία βρίσκεται (ξανά) μπροστά σε μεγάλα οικονομικά και πολιτικά αδιέξοδα, τώρα, ως Έλληνες, νιώθουμε στο πετσί μας την ανεργία και την εγκληματικότητα στη γειτονιά μας, ψαχνόμαστε σαν τις μωρές παρθένες του Ευαγγελίου, κρατώντας ένας φανάρι έτοιμο να σβήσει γιατί ξέμεινε από λάδι. Ένας ολόκληρος λαός, «καλός και αγαπημένος», για να θυμηθούμε και τον ποιητή, ψάχνει στις αποσκευές του να βρει τι του απέμεινε για να πορευτεί στα χρόνια που έρχονται. Βλέπει με δέος, μαζί και αγανάκτηση, ότι αδικείται από πολλούς.
Οι μισθοί και οι συντάξεις πετσοκόβονται, οι φόροι, άμεσοι και έμμεσοι, με ληστρική μανία, έρχονται να συμπληρώσουν το δράμα του πολίτη. Η μεσαία τάξη μπαίνει στο κλαμπ της φτώχειας. Ένα εκατομμύριο άνεργοι (Δεκ. 2011) νιώθουν την κοινωνική αδικία, την ταπείνωση και την απύθμενη ανευθυνότητα εκείνου που μας κυβέρνησαν τα τελευταία τριάντα χρόνια. Οι Έλληνες δεν καταλάβαμε ακόμη αν είμαστε ναυαγοί ή ναυαγοσώστες. Το πιθανότερο είναι πως είμαστε συγχρόνως και τα δύο. Ναυαγοί, γιατί οι πατρίδα μας μοιάζει να γυρίζει δεκαετίες πίσω, όχι μόνο οικονομικά, αλλά επίσης πολιτιστικά και δημοσιογραφικά. Και ναυαγοσώστες γιατί σαν καλοί πολίτες και «καλοί φορολογούμενοι» πληρώνουμε τα ποικίλα χαράτσια που επινοούν, κάθε λίγο οι μάγοι της πολιτικής και του συστήματος.
Η ιστορία μας λέει ότι στο παρελθόν οι εθνικές κρίσεις, με αξιοπρέπεια ή όχι, έφερναν πολέμους. Σήμερα αυτό μπορεί να το αποφύγουμε. Όχι όμως την ανωμαλία και τις κοινωνικές εντάσεις που ήδη τώρα νιώθουμε κάθε μέρα.
Από καταβολής του νεοελληνικού κράτους οι ανασφάλειες και οι βαριές αδικίες σε βάρος των υπηκόων ήταν περίπου κοινωνικό καθεστώς. Ήταν ο χειρότερος σύμβουλος για συγκροτημένο κράτος, για κοινωνική συνοχή και αλληλεγγύη. Τώρα τελευταία εξανεμίζεται και η ελπίδα για το αύριο, αν όχι το δικό μας, σίγουρα των παιδιών μας. Όποιος επιμένει να ελπίζει, στα μάτια τρίτων, μοιάζει με αφελής. Οποιαδήποτε θετική προσέγγιση για τα μελλούμενα την εισπράττουμε ως ουτοπία.
Την εθνική αξιοπρέπεια καλό είναι να την έχεις, όπως και την ατομική, την προσωπική, αλλά από μόνη της η αξιοπρέπεια λίγα μπορεί να μας προσφέρει. Αφού ορφανέψαμε από έντιμους και ικανούς πολιτικούς τι αξία έχει από μόνη της η αξιοπρέπεια. Η αξιοπρέπεια δεν πουλιέται και δεν αγοράζεται. Δεν εισάγεται, ούτε εξάγεται. Για αυτό είναι τελείως απίθανο οι δανειστές να αγοράσουν τη δική μας αξιοπρέπεια. Η αξιοπρέπεια δεν είναι ιδιοκτησία κανενός, όπως θα ήταν ένα οικόπεδο. Όπως μας λέει ο καθηγητής Χαρίδημος Τσούκος: «η εθνική αξιοπρέπεια δεν προκύπτει από μόνη της». Δεν είναι αενάως δεδομένη. Κερδίζεται μέρα με τη μέρα, χρόνο με το χρόνο, υπάρχουν προαπαιτούμενα για την επίτευξή της. Η αξιοπρέπεια πάει μαζί με την αξιοπιστία, την φερεγγυότητα και τότε γίνεται δυνατό διαπραγματευτικό χαρτί.
Οι μισθοί και οι συντάξεις πετσοκόβονται, οι φόροι, άμεσοι και έμμεσοι, με ληστρική μανία, έρχονται να συμπληρώσουν το δράμα του πολίτη. Η μεσαία τάξη μπαίνει στο κλαμπ της φτώχειας. Ένα εκατομμύριο άνεργοι (Δεκ. 2011) νιώθουν την κοινωνική αδικία, την ταπείνωση και την απύθμενη ανευθυνότητα εκείνου που μας κυβέρνησαν τα τελευταία τριάντα χρόνια. Οι Έλληνες δεν καταλάβαμε ακόμη αν είμαστε ναυαγοί ή ναυαγοσώστες. Το πιθανότερο είναι πως είμαστε συγχρόνως και τα δύο. Ναυαγοί, γιατί οι πατρίδα μας μοιάζει να γυρίζει δεκαετίες πίσω, όχι μόνο οικονομικά, αλλά επίσης πολιτιστικά και δημοσιογραφικά. Και ναυαγοσώστες γιατί σαν καλοί πολίτες και «καλοί φορολογούμενοι» πληρώνουμε τα ποικίλα χαράτσια που επινοούν, κάθε λίγο οι μάγοι της πολιτικής και του συστήματος.
Η ιστορία μας λέει ότι στο παρελθόν οι εθνικές κρίσεις, με αξιοπρέπεια ή όχι, έφερναν πολέμους. Σήμερα αυτό μπορεί να το αποφύγουμε. Όχι όμως την ανωμαλία και τις κοινωνικές εντάσεις που ήδη τώρα νιώθουμε κάθε μέρα.
Από καταβολής του νεοελληνικού κράτους οι ανασφάλειες και οι βαριές αδικίες σε βάρος των υπηκόων ήταν περίπου κοινωνικό καθεστώς. Ήταν ο χειρότερος σύμβουλος για συγκροτημένο κράτος, για κοινωνική συνοχή και αλληλεγγύη. Τώρα τελευταία εξανεμίζεται και η ελπίδα για το αύριο, αν όχι το δικό μας, σίγουρα των παιδιών μας. Όποιος επιμένει να ελπίζει, στα μάτια τρίτων, μοιάζει με αφελής. Οποιαδήποτε θετική προσέγγιση για τα μελλούμενα την εισπράττουμε ως ουτοπία.
Την εθνική αξιοπρέπεια καλό είναι να την έχεις, όπως και την ατομική, την προσωπική, αλλά από μόνη της η αξιοπρέπεια λίγα μπορεί να μας προσφέρει. Αφού ορφανέψαμε από έντιμους και ικανούς πολιτικούς τι αξία έχει από μόνη της η αξιοπρέπεια. Η αξιοπρέπεια δεν πουλιέται και δεν αγοράζεται. Δεν εισάγεται, ούτε εξάγεται. Για αυτό είναι τελείως απίθανο οι δανειστές να αγοράσουν τη δική μας αξιοπρέπεια. Η αξιοπρέπεια δεν είναι ιδιοκτησία κανενός, όπως θα ήταν ένα οικόπεδο. Όπως μας λέει ο καθηγητής Χαρίδημος Τσούκος: «η εθνική αξιοπρέπεια δεν προκύπτει από μόνη της». Δεν είναι αενάως δεδομένη. Κερδίζεται μέρα με τη μέρα, χρόνο με το χρόνο, υπάρχουν προαπαιτούμενα για την επίτευξή της. Η αξιοπρέπεια πάει μαζί με την αξιοπιστία, την φερεγγυότητα και τότε γίνεται δυνατό διαπραγματευτικό χαρτί.
