ΤΟ ΡΟΥΜΕΛΙΩΤΙΚΟ ΚΟΚΟΡΕΤΣΙ Του Ηλία Προβόπουλου
Νοστάλγησα το περσινό Πάσχα και όλα όσα πέρασαν την εποχή της επάρκειας και της ρουμελιώτικης παράδοσης, η οποία αν θυμάστε, απειλήθηκε σοβαρά πριν από λίγα χρόνια από τους γραφειοκράτες των Βρυξελλών, σε ότι αφορά το σχετικά εδέσματα και ιδίως το πατροπαράδοτο κοκορέτσι, τα σπληνάντερα και τη μαγειρίτσα.
Ήταν τότε που λέγαμε χαριτολογώντας, και μη συναισθανόμενοι τους δύσκολους καιρούς που πλησίαζαν αθόρυβα και δεν ακούγαμε τα βαριά βήματα των τοκογλύφων γιατί στα αυτιά μας ηχούσαν άλλες σειρήνες, πως, αν δυσκολέψουν τα πράγματα (με τα κοκορέτσια εννοώ) θα φτιάχναμε λούφες στα λαγκάδια και στις ερημιές για να τα απολαμβάνουμε.
Ήταν και η εποχή που ήθελα να μπω στην πρωτοπορία αυτής της επαναστατικής κίνησης και προσπαθούσα να μάθω πως φτιάχνεται ένα καλό κοκορέτσι και ο καλύτερος τρόπος ήταν να παρακολουθήσω τη μάνα μου και τις αδερφές μου όταν έφτιαναν ένα τέτοιο. Ομολογώ πως δεν έμαθα και πολλά πράγματα γιατί είχα το νου μου στις φωτογραφίες και έτσι δεν αναλαμβάνω, αν τύχει να αναζητήσουμε τέτοιες γευστικές απολαύσεις να φτιάξω.
Έμεινε όμως ένα εξαιρετικό αρχείο φωτογραφιών από εκείνο το μάθημα πατριδογνωσίας και δεν αποκλείεται να ενταχθεί κάποτε σε μια μικρή έκδοση που θα αφορά όλα αυτά που χάνουμε σιγά – σιγά από τη ζωή μας, είτε γιατί θα μας τα απαγορεύσουν οι Ευρωπαίοι, είτε γιατί δεν θα έχουμε τα απαραίτητα χρήματα πια να τα προμηθευτούμε.
Το κοκορέτσι πάντως που νοστάλγησα φέτος γιατί δεν μπόρεσα να πάω στο χωριό, το βλέπετε στη αναμνηστική φωτογραφία για να το δείτε κι εσείς και να εκτιμήσετε την τέχνη της μάνας μου σε ένα τέτοιο σύμβολο της ρουμελιώτικης γεύσης…
Νοστάλγησα το περσινό Πάσχα και όλα όσα πέρασαν την εποχή της επάρκειας και της ρουμελιώτικης παράδοσης, η οποία αν θυμάστε, απειλήθηκε σοβαρά πριν από λίγα χρόνια από τους γραφειοκράτες των Βρυξελλών, σε ότι αφορά το σχετικά εδέσματα και ιδίως το πατροπαράδοτο κοκορέτσι, τα σπληνάντερα και τη μαγειρίτσα.
Ήταν τότε που λέγαμε χαριτολογώντας, και μη συναισθανόμενοι τους δύσκολους καιρούς που πλησίαζαν αθόρυβα και δεν ακούγαμε τα βαριά βήματα των τοκογλύφων γιατί στα αυτιά μας ηχούσαν άλλες σειρήνες, πως, αν δυσκολέψουν τα πράγματα (με τα κοκορέτσια εννοώ) θα φτιάχναμε λούφες στα λαγκάδια και στις ερημιές για να τα απολαμβάνουμε.
Ήταν και η εποχή που ήθελα να μπω στην πρωτοπορία αυτής της επαναστατικής κίνησης και προσπαθούσα να μάθω πως φτιάχνεται ένα καλό κοκορέτσι και ο καλύτερος τρόπος ήταν να παρακολουθήσω τη μάνα μου και τις αδερφές μου όταν έφτιαναν ένα τέτοιο. Ομολογώ πως δεν έμαθα και πολλά πράγματα γιατί είχα το νου μου στις φωτογραφίες και έτσι δεν αναλαμβάνω, αν τύχει να αναζητήσουμε τέτοιες γευστικές απολαύσεις να φτιάξω.
Έμεινε όμως ένα εξαιρετικό αρχείο φωτογραφιών από εκείνο το μάθημα πατριδογνωσίας και δεν αποκλείεται να ενταχθεί κάποτε σε μια μικρή έκδοση που θα αφορά όλα αυτά που χάνουμε σιγά – σιγά από τη ζωή μας, είτε γιατί θα μας τα απαγορεύσουν οι Ευρωπαίοι, είτε γιατί δεν θα έχουμε τα απαραίτητα χρήματα πια να τα προμηθευτούμε.
Το κοκορέτσι πάντως που νοστάλγησα φέτος γιατί δεν μπόρεσα να πάω στο χωριό, το βλέπετε στη αναμνηστική φωτογραφία για να το δείτε κι εσείς και να εκτιμήσετε την τέχνη της μάνας μου σε ένα τέτοιο σύμβολο της ρουμελιώτικης γεύσης…
