Λένε κάποιοι λίγοι, ασφαλώς πιο ευαίσθητοι από το πλήθος που έχουν το προνόμιο να ακούνε τους μυστικούς ήχους της φύσης, να καταλαβαίνουν τη γλώσσα των πουλιών ή να ερμηνεύουν τους οιωνούς που περισσεύουν γύρω μας πως άμα ή φύση καταλαβαίνει ότι ένα μέρος της κινδυνεύει ή πιέζεται από κάποιο κακό, δείχνει ανοιχτά τη μέριμνά της.
Έτσι μου λένε κάποιοι από τους λίγους γέροντες που έχουν απομείνει στις Μικρές Πατρίδες όλης της Ελλάδας πως τα χρόνια της κατοχής τσακίστηκαν τα καρποφόρα δέντρα από καρπούς (καρύδια, κάστανα, ακόμα και βελανίδια) κι έτσι χόρτασαν πολλοί άνθρωποι και γλίτωσαν το θάνατο από την πείνα που είχαν επιβάλλει οι γερμανοιταλοί κατακτητές. Εκείνα τα χρόνια πάλι θυμούνται πως είχε πέσει και ο μεγαλύτερος αριθμός από ποτέ αποδημητικών πουλιών στην Ελλάδα και έτσι δεν τους έλειψε το κρέας από το κυνήγι.
Δεν μπορούμε να πούμε πως στη συγκυρία με τις δυσκολίες που ζούμε και μέσα στην απειλή της χρεωκοπίας που ακούμε και η οποία θα έχει ως συνέπεια την πείνα για ένα μεγάλο αριθμό συμπολιτών μας αλλά και αλλοδαπών που ζουν στην Ελλάδα, η φύση θα φροντίσει πάλι για τους ανθρώπους όπως τα ξεχασμένα από πολλούς χρόνια της Κατοχής.
Δεν μπορούμε όμως να περιμένουμε να συμβεί πάλι κάτι τέτοιο γιατί οι άνθρωποι τα τελευταία χρόνια κακοποίησαν τόσο πολύ τη φύση, σε σημείο που νομίζω έχει χάσει την αίσθηση που προαναφέρθηκε και επί πλέον, δεν είναι απίθανο αυτή τη φορά, να σταθεί παντελώς αδιάφορη για τη μοίρα μας ή να θελήσει με τη στάση της αυτή να δείξει ένα βαθμό εκδίκησης και να μας οδηγήσει πάλι στο δρόμο της σύνεσης και της προσοχής.
