Αξιότιμε κύριε Πρόεδρε της Ελληνικής Δημοκρατίας
Πριν λίγες ημέρες ενημερωθήκαμε ότι ο αξιότιμος Πρόεδρος της Ελλ. Δημοκρατίας ζήτησε, ύστερα από συνάντηση με τον υπουργό Οικονομικών, να παραιτηθεί της προεδρικής αποζημίωσης η οποία ανέρχεται στο ποσό των 300.000€ ετησίως.
Δεν θα σταθώ εάν το ποσό της αποζημίωσης για να ασκεί κάποιος τα καθήκοντα του Προέδρου της Δημοκρατίας είναι πολύ ή λίγο. Όμως για να είσαι ο πρώτος πολίτης μιας χώρας σίγουρα θα πρέπει να έχεις κάποιες ικανότητες και να γίνεσαι ο ηγέτης και ο εμπνευστής του λαού.
Στην περίπτωσή μας όμως κάτι τέτοιο δεν ισχύει και ο κύριος Παπούλιας είναι δυστυχώς εγκλωβισμένος στο γυάλινο κόσμο του και από τον πύργο του Προεδρικού Μεγάρου δεν μπορεί να δει και να αντιληφθεί τι γίνεται στην κοινωνία και στην χώρα του.
Οι έλληνες υποφέρουν απόρροια της πολιτικής ζωής και των άστοχων πολιτικών πράξεων που αυτός υπογράφει.
Έτσι όταν πριν δύο χρόνια υπέγραφε το πρώτο μνημόνιο (που κατά πολλούς συνταγματολόγους ήταν αντισυνταγματικό) και μειωνόταν ο μισθός και η σύνταξη των πλέον αδύναμων οικονομικά ανθρώπων, δεν σκέφτηκε τις συνέπειες στη ζωή των Ελλήνων.
Οι ηγέτες φαίνονται στα δύσκολα. Με τις πράξεις τους παραδειγματίζουν και εμψυχώνουν το λαό τους. Ο Μέγας Αλέξανδρος που το στράτευμά του δεν είχε νερό να πιεί, όταν του πρόσφεραν λίγο νερό το έχυσε στο έδαφος, πέταξε μακριά την κούπα και έμεινε και αυτός διψασμένος μαζί με τους στρατιώτες του.
Ο δικός μας Πρόεδρος, όταν ο λαός της Θεσσαλονίκης τον αποδοκίμαζε μαζικά, νόμιζε ότι ήταν μόνο εξτρεμιστές και αναρχικά στοιχεία και όχι πολίτες που δεν αντέχουν άλλο το σάπιο σύστημα που εκπροσωπεί…
Εδώ μετά λύπης μας ταιριάζει το «όταν όλοι σε φτύνουν και εσύ νομίζεις ότι βρέχει» τότε σίγουρα κάτι δεν πάει καλά…
Η πράξη λοιπόν του κυρίου Παπούλια δεν έπεισε ούτε τους πλέον καλόπιστους και ευκολόπιστους έλληνες γιατί και πολύ αργά είναι και από μόνη της δεν φτάνει…
