Αβουλα πρόβατα που οδηγούνται αδιαμαρτύρητα στο σφαγείο;
Δυστυχώς, παρά την πραγματικά πολυπληθή διαδήλωση στο Σύνταγμα και σε άλλες πόλεις της Ελλάδας, η συντριπτική πλειοψηφία των αγανακτισμένων, εξοργισμένων ή άλλων πολιτών εξακολουθούν να φαντασιώνονται μία εκ του ασφαλούς αντίδραση, μία εξέγερση και μία επανάσταση την οποία θα προκαλέσει ένας απροσδιόριστος «από μηχανής Θεός» ο οποίος θα τους επιτρέψει να διατηρήσουν τα κεκτημένα τους.
Είναι απορίας άξιο το πώς εκατομμύρια άνθρωποι εξακολουθούν να ανέχονται υπομονετικά ένα καθεστώς ακραιφνώς απολυταρχικό το οποίο τους οδηγεί με μαθηματική σιγουριά στην απόλυτη εξαθλίωση. Οι άνθρωποι αυτοί συνεχίζουν να πιστεύουν ότι «κάτι» θα αλλάξει με τρόπο μαγικό και χωρίς εκείνοι να πάρουν κανένα ρίσκο.
Επιπλέον, πολλοί τρέφουν ακόμα την αυταπάτη ότι οι συγκεντρώσεις στο Σύνταγμα, στη ΔΕΘ και όπου αλλού αποτελούν από μόνες τους ένα ισχυρό μέσο πίεσης, ότι μέσω αυτών οι κυβερνώντες, για κάποιον αδιευκρίνιστο λόγο, θα τρομοκρατηθούν και θα σηκωθούν να φύγουν επειδή ντρέπονται για όλα όσα έχουν κάνει.
Πιστεύουν ότι θα ντραπούν αυτοί που παρέδωσαν την Ελλάδα στο ΔΝΤ και στους Γερμανούς, αυτοί που ψήφισαν το εγκληματικό μεσοπρόθεσμο την 29η Ιουνίου 2011 και την επαίσχυντη νέα δανειακή σύμβαση στις 19 Φεβρουαρίου 2012 ενώ το κέντρο της Αθήνας κατακλυζόταν από χιλιάδες διαδηλωτές, νέους, ηλικιωμένους και παιδιά, τους οποίους το «σύστημα» χτυπούσε αδιακρίτως με δολοφονικές προθέσεις.
Θα αλλάξουν τακτική αλήθεια ως δια μαγείας αυτοί που απολύουν εκατοντάδες χιλιάδες εργαζομένους καθημερινά, αυτοί που συνεχίζουν να επιβάλλουν ολοένα και σκληρότερα φοροεισπρακτικά μέτρα, αυτοί που διαλύουν την Παιδεία και την Υγεία, αυτοί που ξεπουλούν τη δημόσια περιουσία, αυτοί που υπερασπίζονται τα συμφέροντα του διεθνούς κερδοσκοπικού κεφαλαίου; Θα μετανιώσουν αυτοί που υπεξαίρεσαν την ψήφο των συμπατριωτών τους, πειθαρχώντας σε άνωθεν εντολές;
Δηλαδή, πόσα τερατώδη νομοσχέδια, ρυθμίσεις και μέτρα πρέπει ακόμη να υπερψηφιστούν χωρίς καμία αντίδραση; Πόσους νόμους πρέπει να καταπατήσουν οι κυβερνώντες χωρίς καμία τιμωρία; Πόσο περισσότερο πρέπει να εξαθλιωθούμε για να καταλάβουμε ότι πλέον οι συγκεντρώσεις, οι διαμαρτυρίες και οι συγκρούσεις στο δρόμο δεν αρκούν για να αλλάξει κάτι;
Και τι πρέπει να γίνει; Το απάνθρωπο αυτό σύστημα θα καταρρεύσει μόνο εάν παραλύσει ο μηχανισμός που το συντηρεί. Ο μηχανισμός όμως αυτός είμαστε εμείς οι ίδιοι: με το να πληρώνουμε αυτά που μας επιβάλλει, με το να πηγαίνουμε υπάκουα στη δουλειά μας, με το να μη φέρνουμε αντιρρήσεις, με το να φοβόμαστε τον ίσκιο μας και με το να μην βλέπουμε τίποτα άλλο πέρα απ’ την μίζερη ζωούλα μας και τον μικρόκοσμο μας.
Για να το πούμε απλά, εάν παραλύσουμε τον μηχανισμό που παράγει χρήματα και διεφθαρμένα κόμματα ή πολιτικούς, τότε αυτό το σαθρό σύστημα θα καταρρεύσει αφού αυτό εξαρτάται από εμάς και όχι εμείς από αυτό.
Βέβαια, ο κλασικός αντίλογος των υπερασπιστών της υποτέλειας είναι ότι, αν καταρρεύσει το σύστημα, θα κυριαρχήσει το χάος και η αναρχία. Όμως, αυτό που βιώνουμε σήμερα είναι «τάξη»; Εκτός εάν «τάξη» θεωρείται να μην ξέρεις τι φόρους θα σου επιβάλλουν την επόμενη εβδομάδα, αν θα έχεις δουλειά αύριο ή όχι, αν θα μπορείς να πληρώσεις φάρμακα, αν πρέπει να μεταναστεύσεις για να επιβιώσεις, αν τα νοσοκομεία θα έχουν γάζες, αν τα σχολεία θα συνεχίσουν να λειτουργούν και αν τα παιδιά σου θα έχουν το δικαίωμα να ονειρεύονται.
Βασική προϋπόθεση λοιπόν για να μπλοκάρουμε το σύστημα είναι πρώτα να συνειδητοποιήσουμε με ποιο τρόπο οι καθημερινές μας πράξεις και επιλογές το κρατάνε σε λειτουργία και μετά να αναλάβουμε ο καθένας προσωπικά την ευθύνη να τις αλλάξουμε.
Ο καιρός των «σωτήρων» έχει πια περάσει. Ας πάρουμε επιτέλους τη ζωή μας στα χέρια μας.
(Βασισμένο σε άρθρο του οικονομολόγου Β. Βιλιάρδου)
