Γράφει ο Κώστας Ηλ. Μήτσιος
Αν η δημοκρατία είναι το κατ’εξοχήν πολίτευμα του λόγου, της θεσμοποιημένης συν-αναζήτησης, εμείς δυστυχώς είμαστε χρόνιοι μάρτυρες μιας κακοφωνίας ακοινώνητων μονολόγων. Μόνιμη η επωδός των ανακοινώσεων μετά τις συν-ζητήσεις των αρχηγών των ελληνικών κομμάτων: «Συναίνεση ίσον συνενοχή».
Προσέρχονται στη σύσκεψη οι αρχηγοί των πολιτικών κομμάτων με θέμα τη σωτηρία της πατρίδας και αντί της εξεύρεσης λύσεως με καλόπιστο διάλογο, αναλώνονται σε παράλληλους επιδεικτικούς μονολόγους, με φανατισμό, δογματισμό και πολύ εγωισμό. Το κομματικό συμφέρον στον εθνικό διάλογο, υπεράνω του συμφέροντος της πατρίδας και του λαού. Μοναδική επιδίωξη, η επικράτηση της άποψης του ισχυροτέρου εκ των συνομιλητών.
Ο δημοκρατικός διάλογος εξασφαλίζει την ελευθερία της σκέψης και του λόγου και κατοχυρώνει τη δημοκρατία. Αρκεί οι συνομιλητές να έχουν επιχειρήματα, εμπιστοσύνη μεταξύ τους, ταπείνωση, ευγένεια, ειλικρίνεια και ενδιαφέρον, για να μεγιστοποιηθούν τα οφέλη από τη συλλογική προσπάθεια. Η κοινωνία, κατά την πρόσφατη σύσκεψη των αρχηγών των κομμάτων υπό τον πρόεδρο της Δημοκρατίας, ανέμενε τη συγκρότηση ενός αρραγούς μετώπου για την αντιμετώπιση της κρίσης.
Η κρίση είναι η καλύτερη ευκαιρία για να αλλάξουν τα πράγματα. Να ξεριζώσουμε τις παθογένειες, να αναπτύξουμε όποια θετικά υπάρχουν και να επιδιώξουμε με ειλικρινή διάλογο λύσεις στα εθνικά μας θέματα. Λύσεις που, επειδή δεν παράγουν αξιόλογο επικοινωνιακό αποτέλεσμα, χλευάζονται ως αναποτελεσματικές.
Στις μέρες μας, που τα ανθρώπινα σύνολα πλήττονται από παντού, ο διάλογος θα πρέπει να απομείνει το μοναδικό μέσο επίλυσης διαφορών και ανίχνευσης της αλήθειας. Δυστυχώς, όμως, δεν δημιουργούν τελευταίως αισιοδοξία οι αλλεπάλληλες απόπειρες πραγματοποίησης διαλόγου μεταξύ πολλών κοινωνικών ομάδων, για την επίτευξη συνοχής και ειρηνικής επίλυσης των προβλημάτων. Γιατί τα διαλεγόμενα μέρη υπονομεύουν το διάλογο με προαποφασισμένες αδιάλλακτες θέσεις, συντεχνιακά συμφέροντα, αχαλίνωτο ατομισμό και αμετάπειστο αυταρχισμό.
Αν η δημοκρατία είναι το κατ’εξοχήν πολίτευμα του λόγου, της θεσμοποιημένης συν-αναζήτησης, εμείς δυστυχώς είμαστε χρόνιοι μάρτυρες μιας κακοφωνίας ακοινώνητων μονολόγων. Μόνιμη η επωδός των ανακοινώσεων μετά τις συν-ζητήσεις των αρχηγών των ελληνικών κομμάτων: «Συναίνεση ίσον συνενοχή».
Προσέρχονται στη σύσκεψη οι αρχηγοί των πολιτικών κομμάτων με θέμα τη σωτηρία της πατρίδας και αντί της εξεύρεσης λύσεως με καλόπιστο διάλογο, αναλώνονται σε παράλληλους επιδεικτικούς μονολόγους, με φανατισμό, δογματισμό και πολύ εγωισμό. Το κομματικό συμφέρον στον εθνικό διάλογο, υπεράνω του συμφέροντος της πατρίδας και του λαού. Μοναδική επιδίωξη, η επικράτηση της άποψης του ισχυροτέρου εκ των συνομιλητών.
Ο δημοκρατικός διάλογος εξασφαλίζει την ελευθερία της σκέψης και του λόγου και κατοχυρώνει τη δημοκρατία. Αρκεί οι συνομιλητές να έχουν επιχειρήματα, εμπιστοσύνη μεταξύ τους, ταπείνωση, ευγένεια, ειλικρίνεια και ενδιαφέρον, για να μεγιστοποιηθούν τα οφέλη από τη συλλογική προσπάθεια. Η κοινωνία, κατά την πρόσφατη σύσκεψη των αρχηγών των κομμάτων υπό τον πρόεδρο της Δημοκρατίας, ανέμενε τη συγκρότηση ενός αρραγούς μετώπου για την αντιμετώπιση της κρίσης.
Η κρίση είναι η καλύτερη ευκαιρία για να αλλάξουν τα πράγματα. Να ξεριζώσουμε τις παθογένειες, να αναπτύξουμε όποια θετικά υπάρχουν και να επιδιώξουμε με ειλικρινή διάλογο λύσεις στα εθνικά μας θέματα. Λύσεις που, επειδή δεν παράγουν αξιόλογο επικοινωνιακό αποτέλεσμα, χλευάζονται ως αναποτελεσματικές.
Στις μέρες μας, που τα ανθρώπινα σύνολα πλήττονται από παντού, ο διάλογος θα πρέπει να απομείνει το μοναδικό μέσο επίλυσης διαφορών και ανίχνευσης της αλήθειας. Δυστυχώς, όμως, δεν δημιουργούν τελευταίως αισιοδοξία οι αλλεπάλληλες απόπειρες πραγματοποίησης διαλόγου μεταξύ πολλών κοινωνικών ομάδων, για την επίτευξη συνοχής και ειρηνικής επίλυσης των προβλημάτων. Γιατί τα διαλεγόμενα μέρη υπονομεύουν το διάλογο με προαποφασισμένες αδιάλλακτες θέσεις, συντεχνιακά συμφέροντα, αχαλίνωτο ατομισμό και αμετάπειστο αυταρχισμό.
