Σε επίσκεψη Γερμανού αξιωματούχου στο εργαστήριό του, ο αξιωματικός αφού θαύμασε το έργο του καλλιτέχνη του έκανε την εξής ερώτηση: Εσείς κάνατε αυτόν τον πίνακα; Η απάντηση του Πικάσο ήταν ευθεία και αφοπλιστική: Όχι, εσείς. Που σήμαινε απλά ότι εάν εσείς δεν βομβαρδίζατε και καταστρέφατε την πόλη Γκουέρνικα εγώ δεν θα ζωγράφιζα αυτόν τον πίνακα (ο πίνακας βεβαίως αποτελεί ένα από τα σημαντικότερα έργα στην παγκόσμια ιστορία της τέχνης αλλά αυτό είναι άλλο θέμα).
Έτσι ερχόμαστε σήμερα και προσπαθούμε να βρούμε τι γίνεται και κάποιοι διαδηλώνουν στις παρελάσεις με αποτέλεσμα αυτές να διακόπτονται ή να γίνονται αποκλειστικά για τους επισήμους και λίγους εκλεκτούς και όχι για το λαό όπως είθισται. Οι μεν κατηγορούν τους δε. Ονομάζουν τους διαδηλωτές «μπαχαλάκηδες», αριστεριστές, ταραξίες, άτομα του περιθωρίου και δεν βλέπουν την ουσία.
Οι πολιτικοί που κυβέρνησαν μέχρι σήμερα επέτρεψαν με τις πράξεις και τις παραλείψεις τους στον κόσμο να αμαυρώσει ακόμη και τις εθνικές επετείους. Τις κορυφαίες στιγμές Εθνικής μνήμης και Εθνικής απόδοσης τιμών για αυτούς που έπεσαν ηρωικά στην υπηρεσία της πατρίδας και του Έθνους γιορτάζουν ξεχωριστά ο απλός λαός και η εξουσία. Πράγμα που σημαίνει ότι δεν υπάρχει ο συνδετικός κρίκος να τους ενώνει. Η κοινωνική συνοχή, το κοινωνικό κράτος και η εθνική συμπόρευση δεν υφίστανται πλέον. Η πολιτικοί που εκλέγονται δεν εξυπηρετούν τα συμφέροντα των πολιτών και του λαού τους αλλά λίγων εκλεκτών ξένων και ντόπιων δυναστών και τραπεζιτών και γενικώς ατόμων και οργανισμών που τα συμφέροντά τους είναι αντίθετα με τα συμφέροντα του λαού.
Θα θέλαμε να ξέρουμε με τι καρδιά και τι ψυχή ένας μαθητής να παρελάσει και να γυρίσει δεξιά την κεφαλή του προς τους επισήμους όταν αυτοί δεν φροντίζουν για το δικαίωμα στην εργασία των γονιών του, την υγεία αυτού και ολόκληρης της οικογένειάς του, τον στέλνουν στο σχολείο με φωτοτυπίες και όχι βιβλία όπως δικαιούται και στον ύπνο του δεν βλέπει όνειρα αλλά εφιάλτες και δεν προσδοκεί τίποτα καλύτερο για το μέλλον του.
Ένας συνάνθρωπός μας ΑΜΕΑ πώς να τους κοιτάξει όταν του κλείνουν το ίδρυμα που είναι απαραίτητο για τη ζωή του και του μειώνουν το επίδομα και δεν μπορεί να ζήσει; Ο φαντάρος που υπηρετεί στα σύνορα πώς να είναι υπερήφανος όταν ακόμη και για να δει τους δικούς του σε μια άδεια πληρώνει εισιτήρια (και που οι δικοί του δεν έχουν να του στείλουν χρήματα για αυτά);
Αυτά και άλλα πολλά δεινά συμβαίνουν στη χώρα μας και υπεύθυνοι δεν είναι οι πολίτες.
Αυτοί που κάθονται στην εξέδρα και θέλουν οι άλλοι να τους αποδίδουν τιμές πρέπει να τις αξίζουν και όχι να τις παίρνουν εκβιαστικά και αστυνομοκρατούμενοι, γιατί τότε δεν έχουμε δημοκρατία αλλά κατάλυση αυτής της έννοιας.
Το δίλημμα εάν είστε υπέρ ή κατά των παρελάσεων είναι πλαστό. Το πραγματικό ερώτημα θα έπρεπε να είναι προς τους κυβερνώντες. Έχουν ήσυχη τη συνείδησή τους;
Εάν σήμερα με κάποιο τρόπο οι ηρωικοί πεσόντες μπορούσαν να δουν τι γίνεται στη χώρα που αυτοί έδωσαν το αίμα τους, θα ήταν περήφανοι με τους σημερινούς ηγέτες; Τι θα τους έλεγαν; και προπάντων εάν γνώριζαν για το σημερινό ξεπούλημα της χώρα μας πως θα ένιωθαν;
Αγαπητοί Άρχοντες όταν τιμάμε αυτούς τους Ήρωες που θυσιάστηκαν για μας οι πράξεις τους θα πρέπει να γίνονται παράδειγμα προς μίμηση.
Δεν φτάνουν μόνο τα λόγια και οι ευχές .
Αυτοί που φωνάζουν με αφορμή την κάθε εκδήλωση (μπορεί στις παρελάσεις να μην ενδείκνυται) δεν είναι μόνο αναρχικά και εξτρεμιστικά στοιχεία αλλά άνθρωποι της διπλανής πόρτας που η φτώχεια και η ανέχεια τους έφτασε μέχρι εδώ…..
